Ολυμπιακός 2011-12: Πιθανόν το μεγαλύτερο θαύμα στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ

Βρισκόμαστε στα μέσα του 2011.

Η ελληνική οικονομική κρίση έχει αγγίξει το ζενίθ της και όπως είναι αναμενόμενο έχει επηρεάσει τη χώρα σε όλα τα επίπεδα, μαζί και στον αθλητισμό.

Από το 2010 μέχρι και τα τέλη του 2011, το φορολογικό πλαίσιο στον ελληνικό αθλητισμό έχει υποστεί ιδιαίτερα σημαντικές αυξήσεις, αφού ανέβηκε για ετήσια συμβόλαια άνω των 100.000€  από το 20% στο δυσβάσταχτο 45%!

Οι αλλαγή αυτή προβλημάτισε ιδιαίτερα παίκτες και ομάδες.

Αφού οι πρώτοι είδαν μείωση στο εισόδημά τους, και οι δεύτεροι είδαν να προκύπτουν ζημιές σε περιπτώσεις παικτών που έπρεπε οι ίδιες οι ομάδες να καλύψουν τη φορολογία των συμβολαίων.

Από το 2010 μέχρι και το τέλος του 2011 λοιπόν, είδαμε σταδιακά όλες τις ελληνικές αθλητικές ομάδες, να ξεφορτώνονται τα υπέρογκα συμβόλαια που είχαν συμφωνήσει πρωτύτερα, και να αρχίζουν να κλείνουν συμφωνίες με πολύ φθηνότερους παίκτες.

Οι φίλοι και οπαδοί των ελληνικών ομάδων είδαν σωρεία μεγάλων μπασκετικών ονομάτων να αποχωρεί ένα ένα από την Ελλάδα λόγω οικονομικών περιορισμών.

Μέσα σε αυτή τη σκοτεινή εποχή που βιώσαμε όλοι μας, οι ομάδες αναγκάστηκαν να αναζητήσουν τρόπους ώστε να μπορέσουν, πρώτα από όλα για να επιβιώσουν, και στη συνέχεια να φτάσουν όσο πιο ψηλά μπορούν.

Η διαμόρφωση του ρόστερ

Έτσι λοιπόν, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός δηλαδή οι εκπρόσωποι της Ελλάδας στην Euroleague, έπρεπε να λάβουν υπόψη μέσα σε όλα και τις καινούργιες φορολογικές επιβαρύνσεις, ώστε να μπορέσουν να παραμείνουν ανταγωνιστικοί στο υψηλότερο επίπεδο.

Η προσέγγιση του Παναθηναϊκού ήταν απλή:

Να προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί τα τελευταία ποιοτικά χρόνια του Δημήτρη Διαμαντίδη, συνεχίζοντας να επενδύει όσο μπορεί στοχεύοντας προς την κατάκτηση του Final Four. 

Από την άλλη, ο Ολυμπιακός παρότι πρωταγωνίστησε στην Ευρώπη τα προηγούμενα χρόνια, οι δυσμενείς οικονομικές συνθήκες τον ανάγκασαν να βγάλει από το μυαλό του τον στόχο της κατάκτησης της Ευρωλίγκας, και να αρχίσει να χτίζει την ομάδα από την αρχή στοχεύοντας στο μέλλον.

Προπονητής αυτής της ομάδας ήταν ο Dusan Ivkovic που δεσμευόταν με συμβόλαιο από το 2010.

Ο Duda, αποφάσισε να χτίσει την ομάδα στηριζόμενος στον νεανικό ελληνικό κορμό δηλαδή παίκτες όπως τους Κώστα Παπανικολάου, Κώστα Σλούκα, Βαγγέλη Μάντζαρη και Δημήτρη Κατσίβελη.

Τα οφέλη που αποκόμισε ο Ολυμπιακός από αυτούς τους παίκτες ήταν εξαιρετικά καθώς, είχαν μικρά συμβόλαια λόγω του νεαρού της ηλικίας τους, αλλά ταυτόχρονα γνώριζαν πολύ καλά τα βασικά του μπάσκετ ενώ τους διέκρινε το πάθος και η θέληση για διάκριση κάτι που σημαίνει ότι έδιναν και τη ψυχή τους μέσα στον αγωνιστικό χώρο.

Εκτός από τους νεαρούς τότε παίκτες, το ρόστερ ενισχύθηκε και με κάποια ξένα ονόματα, τα περισσότερα εκ τον οποίων ήταν παρακινδυνευμένες επιλογές αφού οι παίκτες που επιλέχθηκαν δεν ήταν δοκιμασμένοι στο επίπεδο της Euroleague.

Αυτοί οι παίκτες ήταν ο Kyle Hines, ο Pero Antic, ο Acie Law και ο Joey Dorsey.

Σε αυτούς προστέθηκε και ο πολύπειρος σέντερ Λάζαρος Παπαδόπουλος.

Και αφού λοιπόν η διοίκηση του Ολυμπιακού έριξε αισθητά το μπάτζετ με τις παραπάνω επιλογές, μπόρεσε να κρατήσει δύο από τα πολύ μεγάλα ονόματα που στόλιζαν την ομάδα τα προηγούμενα χρόνια.

Ο ένας εξ’ αυτών ήταν ο Γιώργος Πρίντεζης, ο οποίος μετέβαινε στην πιο παραγωγική μπασκετικά ηλικία του και ανέλαβε το δεύτερο ηγετικό ρόλο της ομάδας.

Ο άλλος ήταν φυσικά ο Βασίλης Σπανούλης, στον οποίο ανατέθηκε ο ρόλος του ηγέτη σε μία ομάδα που ουσιαστικά στήθηκε πάνω του.

Πόσο μικρές ήταν οι πιθανότητες;

Οι αδερφοί Αγγελόπουλοι τα προηγούμενα χρόνια, είχαν επενδύσει τεράστια ποσά φέρνοντας τον έναν αστέρα μετά τον άλλον φιλοδοξώντας να κατακτήσουν την Ευρωλίγκα.

Λίγα μόνο από τα μεγαλύτερα ονόματα που ήρθαν στον Ολυμπιακό είναι ο Παπαλουκάς, ο Teodosic, ο Kleiza, ο Childress, ο Vujcic και ο Γιάννης Μπουρούσης.

Παρόλα αυτά, δεν κατάφερε να κατακτήσει το Final Four, παρότι έφτασε αρκετές φορές πολύ κοντά στον στόχο.

Όπως ήταν αναμενόμενο, στο άκουσμα της έλευσης των καινούργιων παικτών δεν ενθουσιάστηκε πραγματικά κανείς, ενώ ταυτόχρονα οι προσδοκίες όλων έπεσαν κατακόρυφα.

Οι φίλοι των ερυθρόλευκων ήταν απογοητευμένοι αφού έμοιαζε να ανοίγει μπροστά τους μία ακόμα πέτρινη εποχή όπως εκείνη στις αρχές του 2000.

Ο δρόμος προς το θαύμα

Τον Οκτώβριο του 2011 λοιπόν, άλλαξαν τόσο πολύ οι στόχοι για τη νέα χρονιά, που οι ερυθρόλευκοι δεν μπορούσαν να φανταστούν τι θα ερχότανε μετά.

Παρόλα αυτά η ομάδα εντυπωσίασε με τις εμφανίσεις της και με τη συνέπεια που έδειχνε εντός του παρκέ.

Ο πρώτος στόχος της ομάδας όμως, δηλαδή το κύπελλο που ήταν και ο πιο ρεαλιστικός, δεν επιτεύχθηκε.

Παρά την αποτυχία, η απογοήτευση ήταν σχετικά μικρή αφού η ομάδα από μόνη της δεν είχε θέσει τον πήχη αρκετά υψηλά.

Αλλά η συνέπεια και η σταθερότητα που παρουσίαζαν εντός του παρκέ οι παίκτες του Ivkovic, οδήγησε την ομάδα στον πρώτο πολύ μεγάλο και απροσδόκητο στόχο που ήταν η είσοδος στο Final Four.

Επίτευγμα το οποίο αγκαλιάστηκε με ενθουσιασμό αλλά και ξαφνιασμό από το φίλαθλο κοινό.

Παρότι όμως η ομάδα κατόρθωσε και κέρδισε τη συμμετοχή της στο Final Four, οι προσδοκίες των ειδικών αλλά και των φιλάθλων παρέμειναν χαμηλές.

Και αυτό γιατί ο Ολυμπιακός θα ερχόταν αντιμέτωπος με μεγαθήρια που δεν του άφηναν και πολλές ρεαλιστικές πιθανότητες να ονειρευτεί κάτι περισσότερο.

Η συνάντηση των ομάδων του Final Four, έλαβε χώρα στο Sinan Erdem Dome της Κωνσταντινούπολης, από τις 11 μέχρι τις 13 Μαΐου.

Και όμως η έκπληξη ήρθε για άλλη μία φορά αφού στον ημιτελικό το outsider των ημιτελικών με μπροστάρη τον υπέροχο Βασίλη Σπανούλη απέκλεισε την Barcelona και κέρδισε επάξια τη συμμετοχή του στον τελικό της διοργάνωσης.

Ο αντίπαλος του Ολυμπιακού ήταν η ομάδα με το μεγαλύτερο μπάτζετ εκείνης της σεζόν, δηλαδή η εκ Ρωσίας ορμώμενη CSKA Μόσχας ( η οποία είχε αποκλείσει τον Παναθηναϊκό στον έτερο ημιτελικό – και δυστυχώς χάθηκε η ευκαιρία να παρακολουθήσουμε έναν ελληνικό εμφύλιο στον τελικό της Κωνσταντινούπολης).

Σε εκείνο το σημείο, ακόμα και ο πιο απαισιόδοξος φίλος του Ολυμπιακού είχε το δικαίωμα να πιστέψει στην επίτευξη του θαύματος.

Το παιχνίδι ήταν προγραμματισμένο να ξεκινήσει απόγευμα της Κυριακής, και όλοι οι φίλοι του μπάσκετ γέμισαν τις καφετέριες για να δούνε τον μεγάλο αγώνα.

Και όμως το παιχνίδι, από το ξεκίνημα του ακόμα, ήταν πλήρη απογοήτευση για την ελληνική πλευρά, αφού σε ένα άσχημο αντικειμενικά παιχνίδι, ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να ακολουθήσει στο σκορ την CSKA και κατέληξε να υπολείπεται της ρωσικής ομάδας 19 πόντους 2 λεπτά πριν την λήξη της τρίτης περιόδου.

Το τι έγινε όμως στα τελευταία 12 αγωνιστικά λεπτά του αγώνα, με αποκορύφωμα την τελευταία φάση του τελικού στην οποία ο Γιώργος Πρίντεζης βρέθηκε αντιμέτωπος με την ιστορία και την πήρε με το μέρος του, αποτελούν χρυσό κομμάτι της ιστορίας του Ολυμπιακού, του ελληνικού μπάσκετ αλλά και του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Και αυτό γιατί ο Ολυμπιακός έκανε μία απίθανη ανατροπή που συμβαίνει μία στις εκατό φορές.

Και αυτό γιατί ευτύχησε να πραγματοποιήσει τη συγκεκριμένη ανατροπή στον πιο σημαντικό αγώνα μπάσκετ της Ευρώπης, δηλαδή τον τελικό του Final Four της Euroleague!

Και αυτό γιατί σύμφωνα με τη λογική και τις προβλέψεις όλων, δεν είχε καμία ελπίδα να βρεθεί εκ των προτέρων στη θέση να διεκδικεί τον τίτλο στο συγκεκριμένο Final Four.

Δηλαδή πραγματικά ποιες ήταν οι πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο;