You are currently viewing Άρης 1987-90. Η ομάδα που ένωσε τους Έλληνες μέσα από το μπάσκετ

Άρης 1987-90. Η ομάδα που ένωσε τους Έλληνες μέσα από το μπάσκετ

Άρης 1987-1990. Η ομάδα που ένωσε τους Έλληνες μέσα από το μπάσκετ

Το 1988 ο Άρης παρουσιάζει μία από τις καλύτερες συνθέσεις της ιστορίας του
Το 1988 ο Άρης παρουσιάζει μία από τις καλύτερες συνθέσεις της ιστορίας του

Η ομάδα του Άρη, την χρονική περίοδο από το 1985 μέχρι και 1991, αποτέλεσε τον απόλυτο κυρίαρχο στο ελληνικό μπάσκετ, αφού κατέκτησε 7 συνεχόμενα πρωταθλήματα και 6 κύπελλα.

Κατά τη διάρκεια αυτής της εφταετίας, οι φίλοι του Άρη έχουν σίγουρα αμέτρητους λόγους για να είναι περήφανοι, να καμαρώνουν αλλά και να νοσταλγούν.

Τα κατορθώματα του μπασκετικού Άρη, ήταν τόσο επιβλητικά και πρωτόγνωρα για τον ελληνικό αθλητισμό, που έδωσαν το προσωνύμιο «Ο Αυτοκράτορας του Ελληνικού Μπάσκετ».

Το απόγειο της επιτυχιών της ομάδας του Άρη, ήρθε την τριετία 1987-1990.

Εκείνο το διάστημα, οι παίκτες του Γιάννη Ιωαννίδη εκτός από τις εγχώριες επιτυχίες, έλαμψαν και στα ευρωπαϊκά γήπεδα, λαμβάνοντας την καθολική αναγνώριση από όλους τους Έλληνες φιλάθλους.

Επί πρόσθετα, εκείνο το διάστημα, η χημεία των παικτών του Άρη είχε φτάσει στο ζενίθ της, προσφέροντας στο φίλαθλο κοινό θεαματικές αλλά και ουσιώδεις μπασκετικές παραστάσεις.

“Αν θες να αγοράσεις τα καλύτερα αθλητικά είδη και να στηρήξεις την προσπάθεια του δημουργού του Basketball Stories κάνε κλικ εδώ για να αποκτήσεις πρόσβαση στα Intersport

1987-1990 : Ο αυτοκράτορας στην Ευρώπη

Η έδρα του Άρη, το Αλεξάνδρειο, που εκείνη την περίδο έζησε μεγάλες στιγμές
Η έδρα του Άρη, το Αλεξάνδρειο, που εκείνη την περίδο έζησε μεγάλες στιγμές, φωτογραφία του Salonica84 μέσω wikimedia commons

 Η Θεσσαλονίκη εκείνης της περιόδου ήταν το κάτι άλλο. Ήταν μία πόλη η οποία ζούσε στην κυριολεξία στον κόσμο της, και βίωνε ευημερία σε όλους τους τομείς, από την οικονομία μέχρι και τον πολιτισμό.

Η πόλη αποτελούσε έστω και για κάποιο διάστημα ένα ζωντανό παράδειγμα σύγχρονης ευρωπαϊκής πόλης.

Αυτή η χρονική περίοδος της αθώας κοινωνικής ανόδου, είχε ανάγκη τους δικούς της ήρωες.

Ήρωες οι οποίοι μέσα από τις επιτυχίες τους, θα γιγάντωναν την εικόνα της Θεσσαλονίκης εντός και εκτός των συνόρων.

Φιλόδοξοι εκπρόσωποι εκείνης της εποχής, ήταν δύο μεγάλες ομάδες της πόλης. Ο Άρης και ο ΠΑΟΚ.

Και μπορεί ο ΠΑΟΚ να είχε τις δικές του στιγμές στην ιστορία, ο Άρης όμως, είχε ότι απαιτούνταν για να αναδείξει την μπασκετική Θεσσαλονίκη σε όλη την Ευρώπη.

Μεταξύ 1987-90, όλοι οι Έλληνες φίλαθλοι, στήνονταν κάθε Πέμπτη βράδυ μπροστά στις τηλεοράσεις τους για να παρακολουθήσουν τον Άρη.

Ο αντίκτυπος ήταν τόσο μεγάλος, που οι κινηματογράφοι και τα θέατρα, ανά τη χώρα, αργούσαν να ανοίξουν για να μπορέσει ο κόσμος να δει πρώτα τον Άρη στην Ευρώπη.

Ο Άρης κατάφερε να συμμετάσχει και στα τρία Final Four του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (έτσι ονομαζόταν η Euroleague τότε), από το 1988 μέχρι και το 1990, που ήταν και τα πρώτα Final Four που έγιναν.

Παρόλα αυτά, δεν κατάφερε να κατακτήσει κανένα.

Μπορεί όμως, να μην κέρδισε τον ευρωπαϊκό τίτλο όπως έκαναν αργότερα οι δύο αιώνιοι, αλλά αυτή η τριετία, αποτελεί στη συνείδηση των φιλάθλων ισότιμη καταξίωση.

Πιθανόν λόγω θεάματος, που καθήλωνε το πανελλήνιο μπροστά στους τηλεοπτικούς δέκτες.

Πιθανόν επειδή ένωσε τους Έλληνες στη διεκδίκηση ενός ονείρου.

Σίγουρα πάντως στο επίκεντρο βρισκόταν το επικό δίδυμο, αυτό που λίγους μήνες νωρίτερα είχε χαρίσει φανταστικές στιγμές στους Έλληνες με την κατάκτηση του Eurobasket.

Μία επιτυχία που δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει χωρίς την συμπόρευση του Γκάλη και Γιαννάκη με τη φανέλα του Άρη.

Ίσως τελικά για αυτό ο Άρης, να ήταν υπόθεση όλων των Ελλήνων.

Τα πρόσωπα που ενσάρκωσαν τον μύθο

Η σύνθεση του Άρη, είχε ως αιχμή του δόρατος τον θρυλικό Νίκο Γκάλη.

Τον Γκάλη πλαισίωσε ο δράκος του ελληνικού μπάσκετ, Παναγιώτης Γιαννάκης.

Μαζί δημιούργησαν το καλύτερο μπασκετικό δίδυμο που έχει περάσει ποτέ από τα ελληνικά γήπεδα.

Ο Άρης όμως δεν ήταν μόνο οι Γκάλης-Γιαννάκης.

Υπήρξε σωρεία ικανών ανθρώπων που χρειάστηκε να συνεργαστεί και να προσφέρει το 100% των δυνάμενών του, ώστε ο Άρης να φτάσει σε αυτό το επίπεδο.

Γιάννης Ιωαννίδης

Εκρηκτικός, παθιασμένος, έκανε show όχι ηθελημένα, αλλά του έβγαινε αυθόρμητα.

Βαθιά θρησκευόμενος, παρά την τάση του να ρίχνει συνεχώς «Παναγίες».

Γνωστός και ως ο «Ξανθός», είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την εποχή που ο Άρης ήταν όλο το μπασκετικό σύμπαν.

Ο Ιωαννίδης ξεκίνησε ως παίκτης στον Άρη, όπου αγωνίστηκε από το 1959 μέχρι το 1978.

Αργότερα, ανέλαβε ως προπονητής της ομάδας, το διάστημα από το 1982 μέχρι και το 1990.

Ο Γιάννης Ιωαννίδης, υπήρξε ο μαέστρος αυτής της αυτοκρατορίας, και το μεγαλύτερο κατόρθωμά του, ήταν που κράτησε δεμένη αυτή την ομάδα, και εν τέλει κατάφερε να την εκτοξεύσει τις τελευταίες 3 σεζόν που βρέθηκε στον πάγκο του Άρη.

Αποτελεί τον πιο επιτυχημένο προπονητή στο ελληνικό πρωτάθλημα, αφού μετράει 12 κατακτήσεις πρωταθλήματος, έναν παραπάνω από τον Ζέλικο Ομπραντοβιτς.

Νίκος Γκάλης

Δεν υπάρχει λόγος για συστάσεις.

Ο Gangster, θεωρείται ευρέως ως ο καλύτερος παίκτης στην ιστορία του αθλήματος, που αγωνίστηκε στην Ελλάδα.

Είναι το μεγαλύτερο ταλέντο που έχει υπάρξει ποτέ στον ελληνικό αθλητισμό.

Μυήθηκε στο μπάσκετ παίζοντας στα θρυλικά γήπεδα της Νέας Υόρκης, σε μια εποχή που στην αμερικανική μεγαλούπολη επικρατούσε η νοοτροπία του «όλα είναι πιθανά», χάρη στην οποία προέκυψαν αμέτρητες επιτυχίες, ενώ από τις τάξεις της γεννήθηκαν πάρα πολλοί αστικοί θρύλοι.

Αυτή ακριβώς τη νοοτροπία έφερε μαζί του και ο Νίκος Γκάλης, ο οποίος στα μάτια των Ελλήνων φάνταζε ως ένας αιθέριος και εξωτικός παίκτης, βγαλμένος από τα παιδικά τους όνειρα.

Ήταν ο ήρωας που είχε ανάγκη η Θεσσαλονίκη, για να τους βγάλει από την μιζέρια της προηγούμενης εποχής, και να τους εμπνεύσει για την επόμενη.

Και αν πάλι, αυτή η εποχή έχει περάσει, ο μύθος του Νίκου Γκάλη παραμένει ζωντανός, στις καρδιές όσων ονειρεύτηκαν μαζί του.

Όπως είχε πει κάποτε και ο αείμνηστος Ντράζεν Πέτροβιτς:

«Αν εγώ είμαι ο γιος του διαβόλου, τότε ο Γκάλης είναι ο διάβολος ο ίδιος»

“Αν θες να αγοράσεις τα καλύτερα αθλητικά είδη και να στηρήξεις την προσπάθεια του δημουργού του Basketball Stories κάνε κλικ εδώ για να αποκτήσεις πρόσβαση στα Intersport

Παναγιώτης Γιαννάκης

Το καλοκαίρι του 1984, ο Ιωαννίδης πλησίασε τον Παναγιώτη Γιαννάκη και τον ρώτησε ευθέως, αν ήταν διατεθειμένος να βρει τον κατάλληλο ρόλο δίπλα στον Γκάλη.

Ο Γιαννάκης δέχτηκε να γίνει συμπαίκτης με τον Γκάλη, ο οποίος κρατούσε την μπάλα πολλή ώρα, αλλά εκτελούσε και πάρα πολλά σουτ.

Έτσι μετά από αυτή τη μεταγραφή, το δίδυμο Γκάλης-Γιαννάκης έκανε  την ομάδα ακαταμάχητη.

Το μυστικό για την επιτυχία Γκάλη-Γιαννάκη, ήταν η κοινή δίψα για επιτυχίες, αλλά και η αλληλοεκτίμηση του ταλέντου, ενός του άλλου.’

Δηλαδή, η εκτίμηση πήγαζε από τον σεβασμό που έτρεφε ο ένας για τον άλλον, και ξεπερνούσε την τυπική σχέση μεταξύ συμπαικτών.

Όπως ανέφερε και ο ίδιος, σχετικά με το μυστικό της επιτυχίας τους:

«Για να πετύχεις κάτι οπουδήποτε, είναι καλό κάποιοι να είναι φίλοι, αλλά πιο καλό είναι να έχει ο ένας σεβασμό στην ικανότητα του άλλου, και να προσφέρουν ώστε να φροντίσουν να αναδειχθεί η ικανότητα του άλλου»

Νίκος Φιλίππου

Όσο καλοί και αν ήταν οι Γκάλης-Γιαννάκης, δεν θα μπορούσαν να πετύχουν όλα όσα πέτυχαν, αν δεν είχαν τόσο καλούς ρολίστες.

Ο Νίκος Φιλίππου ήταν ένας από τους παίκτες που έκαναν αυτό που λέμε «βρώμικη δουλειά».

Αγωνιζόμενος στη θέση 4, ήταν εξαιρετικά πολύτιμος για την ομάδα του Άρη, αφού πρόσφερε εκπληκτική ενέργεια και στις δύο πλευρές του παρκέ.

Ήταν γρήγορος, αλτικός, και πολύ δυνατός στο να παλεύει μέσα στη ρακέτα και να κατεβάζει ριμπάουντ.

Έτσι μπορεί να μην σκόραρε πολύ, αλλά ο ρόλος του ήταν απαραίτητος για στο σύνολο της ομάδας του Γιάννη Ιωαννίδη.

Λευτέρης / Σλόμπονταν Σούμποτιτς

Γνωστός και ως Πίξι, ο Σούμποτιτς αποτελούσε το τρίτο βιολί στην επίθεση του Άρη.

Ο Πίξι, ήρθε στην Ελλάδα ως προσωπική επιλογή του Ιωαννίδη, αναλαμβάνοντας αποκλειστικά και μόνο ένα ρόλο:

Να είναι η αξιόπιστη επιλογή στο μακρινό σουτ.

Αν και τα στατιστικά στοιχεία για τα ποσοστά που είχε ο Πίξι στα σουτ τριών πόντων, είναι σχεδόν ανύπαρκτα, οι εφημερίδες της εποχής ανέφεραν πως, για περίπου δύο αγωνιστικές σεζόν είχε ποσοστά πάνω από 50%!!!!

Κάπως έτσι, και αφού ο Άρης διέθετε έναν τόσο εύστοχο σουτέρ, το έργο του Γκάλη αλλά και του Γιαννάκη γινόταν ακόμα πιο εύκολο, προς όφελος πάντα της ομάδας.

Μιχάλης Μισούνοφ

Ένας ακόμα πολύ καλός παίκτης που εντάχθηκε στην ομάδα το 1987, ερχόμενος από την Ρωσία ήταν ο Μιχάλης Μισούνοφ, ή Μίσα για τους οπαδούς του Άρη.

Ο Μίσα ήταν λιγομίλητος και απέφευγε τα μπουζούκια και τα κλαμπ της Θεσσαλονίκης, τα οποία λάτρευαν πολλοί παίκτες του Άρη εκείνη την εποχή, όπως ο Νίκος Φιλίππου.

Είχε όμως ένα μυστικό πάθος, τον τζόγο.

Παρά τα πλουσιοπάροχα συμβόλαια που είχε υπογράψει με την ομάδα του Άρη, κατάφερε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να εξανεμίσει την περιουσία του και να χρωστάει, ποντάροντας τεράστια ποσά σε χαρτοπαιχτικές λέσχες και καζίνο.

Ο Μίσα ζει ακόμα και σήμερα στη Θεσσαλονίκη, και δεν έχει καταφέρει να ορθοποδήσει.

Χώρισε με τη γυναίκα του, και το όνομά του έχει απασχολήσει αρκετές φορές τις αρχές.

Φέρεται να έχει επαφές με την ρώσικη μαφία, παρά τη θέλησή του αφού χρωστάει μεγάλα ποσά, και έχει εμπλακεί σε κατηγορίες από διακίνηση ναρκωτικών μέχρι και όπλων!

“Αν θες να αγοράσεις τα καλύτερα αθλητικά είδη και να στηρήξεις την προσπάθεια του δημουργού του Basketball Stories κάνε κλικ εδώ για να αποκτήσεις πρόσβαση στα Intersport

Η κόντρα μεταξύ Άρη και ΠΑΟΚ

Την ίδια εποχή, η ομάδα του ΠΑΟΚ ήταν και αυτή πολύ ενισχυμένη.

Το αντίπαλο δέος του Γκάλη ήταν ο Μπάνε Πρέλεβιτς, που σε συνδυασμό με τον ελληνοαμερικάνο Τζον Κόρφα, αποτελούσαν ένα από τα καλύτερα δίδυμα γκαρντ στην Ευρώπη.

Οι συναντήσεις Άρη και ΠΑΟΚ εκείνης της εποχής, είναι πολύ φημισμένες όχι μόνο επειδή έκριναν τον τίτλο, αλλά και από το πόσο αμφίρροπες ήταν.

Ο Άρη επικρατούσε συνήθως στις περισσότερες αναμετρήσεις, και έφτανε στην κατάκτηση των πρωταθλημάτων.

Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό η ατμόσφαιρα στα γήπεδα ήταν χαοτική, με τους οπαδούς της κάθε ομάδας, να γεμίζουν τα γήπεδα 2 και 3 ώρες πριν το τζάμπολ.

 Το γεγονός ότι η ομάδα του ΠΑΟΚ είχε τόσο ταλέντο δίνει ακόμα παραπάνω αξία στον Άρη που έβγαινε νικητής.

Τα επόμενα χρόνια, σταδιακά, ο μεγάλος αριθμός των παικτών που στελέχωναν τις ομάδες της Θεσσαλονίκης, τις εγκατέλειψε για να ενισχύσουν τις αθηναϊκές ομάδες.

Έτσι, η ομάδα του Άρη άρχισε να χάνει την αίγλη της.

Σε συνδυασμό μάλιστα με τα οικονομικά προβλήματα που προέκυψαν στην ομάδα του Άρη, το ενδιαφέρον των φιλάθλων έφθινε ακόμα περισσότερο.

Παρόλα αυτά, η ομάδα του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φιλίππου και των άλλων παιδιών θα μείνει για πάντα στην ιστορία για τις στιγμές που χάρισε σε όλους όσους αγαπάνε το μπάσκετ.

Και θα παραμένει πάντα η μπασκετική δυναστεία, που είχε τις περισσότερες συμπάθειες και λιγότερες αντιπάθειες από οποιαδήποτε άλλη.

Αφήστε μια απάντηση